مهدویت و رسالت نهادهاى فرهنگى

با تشکر از اینکه وقت‏خود را در اختیار مجله قرار دادید لطفا به عنوان اولین سؤال بفرمایید که ضرورت بحث راجع به حضرت مهدى، علیه السلام چیست؟

مساله مهدویت و بحث کردن راجع به حضرت مهدى، علیه السلام، در حقیقت مربوط به حوادث آینده است و نوعى پیشگویى و آینده‏نگرى است و آینده‏نگرى هم از حیاتى‏ترین مسایل بشرى است . مى‏دانید که انسان بین گذشته، آینده و اکنون قرار دارد . اگر آینده‏اش را از او بگیریم یعنى دیوارى از بتن آرمه میان او و آینده‏اش بکشیم; هیچ نداند که در آینده، سرنوشت‏خودش و انسان‏هاى همراه خودش چه خواهد شد، همین الآن مى‏ایستد و به زمین مى‏خورد و مرگش فرا مى‏رسد . اگر گذشته را هم از او بگیریم همین طور مى‏شود .

پس آینده‏نگرى یک ضرورت اساسى است‏براى کل بشریت . از این روست که شما مى‏بیند در جامعه‏هاى غیراسلامى کسانى نظیر تافلر، فوکویاما و ... به نظریه‏پردازى در مورد آینده و آینده‏نگرى پرداخته‏اند . و حتى براى کشورها طرح‏هایى مى‏دهند; براى اقتصاد، براى جنگ، براى مسایل زیست محیطى و ... همچنین طرح‏هایى مى‏دهند که مثلا در بیست‏سال آینده چه خواهد شد .

در درون جامعه مذهبى هم مساله آینده پس از اثبات خدا و پیامبر مساله‏اى حیاتى است . به خاطر این هم هست که ما بیشترین روایات را راجع به حضرت مهدى (ع) داریم و بیشترین توجهات مشخص پیامبر به حضرت مهدى (ع) بوده است . در حدیث لوح از اسرار آل محمد (ع) حضرت مهدى (ع) مطرح مى‏شود . حضرت رضا (ع) در آن جلسه که دعبل شعرش را مى‏خواند هم این مساله را مطرح مى‏کند و ائمه اطهار (ع) همگى همینطور این بحث را مطرح مى‏کرده‏اند . آیت الله آقاى مظاهرى یک وقتى در برنامه‏هاى بعدازظهر جمعه‏شان گفتند: ما 6000 حدیث درباره مهدویت داریم، در حالى که این تعداد حدیث درباره نماز نداریم و چیزى حدود 4000 حدیث در این زمینه بیشتر نداریم . البته ما هنوز به یک استقصاى کاملى درباره این مقوله نپرداخته‏ایم . ایشان هم شخص محقق و متتبعى است و مى‏شود به سخنان ایشان اعتماد کرد .

مى‏دانید که دین ما ناتمام گذاشته شد; یعنى به تمام و کمال رسید ولى در اجرا ناتمام ماند . تبیین واقعیت‏ها و ابعادش و اجرایش مربوط به حضرت مهدى (ع) است که در آینده مى‏آیند . اصلا حضرت مهدى (ع) تسلاى همه ائمه (ع) است و هر چه را که پیش آمده حضرت مهدى (ع) مى‏آیند و درست مى‏کنند .

کارکرد این بحث در عصر غیبت چیست؟ و آیا زندگى شخص معتقد به حضرت با زندگى شخص بى‏اعتقاد به ایشان تفاوتى دارد؟

اگر اعتقاد به حضرت مهدى (ع) و لازمه آن یعنى انتظار ایشان اعتقادى راستین باشد که در درون انسان پدید آمده نه مثل نوع اعتقاداتى که بعضى افراد به حلال و حرام دارند که حرام را مى‏خورند و حلال را زیر پا مى‏گذارند . یعنى اعتقاد راستینى به حضرت مهدى (ع) به وجود بیاید، انتظار براى آنها بیشترین چیزى که به وجود مى‏آورد تعهد به اصول مهدویت است . این تعهد که پیدا شد دیگر کار تمام است و فرد به گونه‏اى مى‏شود که در جامعه به درد مى‏خورد; در برابر کمترین حرام مى‏ایستد، براى اجراى همه حلال‏ها اقدام مى‏کند; چون حضرت مهدى (ع) طبق روایاتى که داریم امامى است که براى غم شیعه‏اش غمگین مى‏شود و براى خوشحالى‏اش خوشحال مى‏شود .

به عبارت دیگر شخص منتظر براى رفع مشکلات جامعه بیشترین تلاش‏ها را مى‏کند; چون خرسندى حضرت را در این مى‏بیند . چون او در انتظار جامعه صالح است، ابتدا به صلاح خود اقدام مى‏کند . محال است‏شخصى 60 سال فاسد باشد و فریاد منادى مصلح که بلند شد یکدفعه بیاید در یک جامعه صالح . همچنین چیزى نمى‏شود مثل این است که شخصى را از کوره دهات و پشت کوه‏ها یا دل «آمازون‏» بردارید و بگذارید در ساختمان صد طبقه «نیویورک‏» چنین کسى نمى‏تواند خودش را تطبیق دهد .

وقتى انسان به انتظار مصلح است‏خودش را صالح مى‏کند و سعى مى‏کند در آن جوى که هست‏به مقدارى که مى‏تواند در خانواده و فرزندانش بعد قوم و خویشان و بعد هم شاگردان صلاح ایجاد کند .

بنابراین جامعه ما که بر اصل قانون‏باورى، اصل تعهدشناسى و اصل مسؤولیت پذیرى استوار است در پرتو مهدویت جان مى‏گیرد و زنده مى‏شود اگر مهدویت راستین باشد - بنابراین تاثیرهاى بسیار عینى، لحظه‏اى، فورى بر کل جامعه مى‏گذارد . جبهه‏هاى ما یکى از نمونه‏هایش بود . در جبهه‏هاى ما توجه به حضرت مهدى (ع) و مهدویت زیاد بود و ذکر «یا مهدى‏» محرک قوى جوان‏هاى ما بود . ببینید آنها چه کار بزرگى کردند . این اعتقاد در همه بخش‏هاى اجتماع اثر دارد . پس انسانى که به مهدویت و انتظار معتقد است و توجهى به حضرت دارد، به خصوص اگر هفته‏اى یکبار «سلام على آل یاسین‏» را بخواند، نمى‏تواند آدم ولنگار و بى‏تعهدى باشد و رشوه بگیرد و یا زمین خورده‏اى را ببیند دستش را نگیرد و کارى را که قرار است‏بکند درست انجام ندهد، ما چنین آدمى سراغ نداریم و این امکان ندارد . بنابراین توجه، انتظار و اعتقاد به مهدویت‏بزرگترین انگیزه و محرک براى اعمال خوب براى ساختن فرد و جامعه و بزرگترین پایگاه و خاستگاه حرکت متعالى انسان است .

منبع: تبیان